دوري شاه از واقعيت

دوري شاه از واقعيت ها همراه با افكار ناشي از خيال بافي هايش هر روز بيش از گذشته به سرسختي او در عقايد بي پايه اش مي افزود. شاه اغلب با اطمينان خاطر فراوان مي گفت كه: خداوند پشتيبان اوست و در موارد متعدد نيز در حضور مردم اعلام كرده بود كه هنگام بيماري اش در كودكي علي داماد پيامبر وامام اول بر او ظاهر شد و شفايش داد. يا يكبار كه داشت از روي اسب پرت مي شد حضرت عباس به كمكش آمد و دستش را گرفت تا از افتادن روي تخته سنگ ها نجات يابد. و بعد كه مدعي شد حتي امام غايب را هم ديده است همواره تاكيد مي كرد كه « من نظر كرده هستم و هيچكس نمي تواند به من آسيب برساند». به اعتقاد شاه اقتضاي مقام سلطنت اين بود كه همواره از مردم فاصله بگيرد و اطلاعات مورد نياز خود را صرفا از طريق سرويس هاي امنيتي بدست آورد به همين جهت بود كه او معمولا اعتراضات عليه خود را دست كم مي گرفت و با ناچيز شمردن گروه هاي مخالف رژيم تصور مي كرد همه چيز بر وفق مراد پيش مي رود و مردم هم از اينكه پادشاهي چون او دارند واقعا از ته دل خوشحالند. شاه به سرنوشت خود و انديشه هايش چنان سرسختانه اعتقاد داشت كه حتي از فرصت هاي مناسب براي كنار آمدن با گروه هاي مخالف ميانه رو نيز غافل ماند و فقط هنگامي به فكر مصالحه با آن ها افتاد كه ديگر خيلي دير شده بود. موقعي كه در سال1357مخالفت ها عليه شاه ابعاد گسترده اي به خود
گرفت او چنان از مواجهه با واقعيت ها حيرت زده شد كه نزديك بود از وحشت قالب تهي كند. در آن حالت ضمن احساس تهي بودن چون تمام روياهاي خود را برباد رفته مي ديد از اقدام به هر گونه عكس العمل مناسب نيز عاجز ماند.


:fav36: